Παμπστ, Γκέοργκ Βίλχελμ

(Pabst, Bιέννη 1885 – 1967). Σκηνοθέτης του κινηματογράφου αυστριακής καταγωγής. Ηθοποιός και σκηνοθέτης του θεάτρου, στράφηκε στον κινηματογράφο το 1921 και εργάστηκε πρώτα ως ηθοποιός και ύστερα ως σεναριογράφος και σκηνοθέτης. Απέκτησε διεθνή φήμη με την τρίτη ταινία του Ο δρόμος χωρίς χαρά (1925), ένα από τα πρώτα δείγματα του ψυχολογικού εκείνου ρεαλισμού που υπήρξε το σπουδαιότερο χαρακτηριστικό του γερμανικού κινηματογράφου κατά τα τελευταία χρόνια του βωβού. Οι ταινίες που ακολούθησαν –και από τις οποίες ξεχωρίζουν Ο έρωτας της Zαv Νέι (1927), Κρίση (1928) και το Ημερολόγιο μιας χαμένης (1929) – επιβεβαίωσαν, σε πείσμα μιας κάποιας μελοδραματικής υπερβολής, την ικανότητα του Π. να τοποθετεί την αφήγηση μιας δραματικής προσωπικής περιπέτειας σε ένα δυνατό κοινωνικό πλαίσιο. Στα πρώτα χρόνια του ομιλούντα ο Π. πήγε ακόμα βαθύτερα στη μελέτη των κοινωνικών θεμάτων που προσφέρει η πραγματικότητα, γυρίζοντας 3 ταινίες χορωδιακές: Δυτικό μέτωπο 1918, (1930), πικρή ανάλυση της σύγκρουσης, Η όπερα της πεντάρας (1931), κινηματογραφική διασκευή της μουσικής κωμωδίας του Μπέρτολτ Μπρεχτ και του Κουρτ Βάιλ με τον ίδιο τίτλο, και την Τραγωδία του ορυχείου (1931), ιστορία μιας ομάδας Γερμανών ανθρακωρύχων που σπεύδουν να βοηθήσουν Γάλλους συναδέλφους τους όταν γίνεται ένα δυστύχημα στο ορυχείο. Το 1933, με την επικράτηση του ναζισμού, ο Π. έφυγε από τη Γερμανία για να εργαστεί στη Γαλλία και στις ΗΠΑ. Από τις ταινίες που γύρισε εκείνη την περίοδο, ξεχωρίζουν, χάρη στην υψηλή ποιότητα του στιλ, Ο Δον Κιχώτης (1933) και Φροϊλάιν Ντόκτορ (1937). Μετά τον πόλεμο, ύστερα από μια παρένθεση, χωρίς τίποτε το σημαντικό, που πέρασε στη Γερμανία –επέστρεψε την εποχή που άρχισε ο πόλεμος– ο Π. γύρισε μια ταινία πιστή στις παλιές απόψεις του περί ιστορικοκοινωνικών θεμάτων, με τίτλο Η δίκη (1948), αφήγηση της καταδίωξης που υπέστη μια εβραϊκή κοινότητα στην Ουγγαρία κατά τα τέλη του 19ου αι., Συνέβη την 20ή Ιουλίου (1955), και Η τελευταία πράξη (1955) αναπαράσταση των τελευταίων ημερών του Φίρερ.